Sui generis im- # bon- # similiter autem et amor # intellectus # est # intellectus # appetitu # si # gaudet,# delectato,/ sed # ipso # interiori # et de interiori / etiam # et amor secundum rationem suae speciei deo non repugnat, sed solum secundum quod passio est. Unde nihil prohibet # dici # ipsius # secundum hoc enim unumquodque amare dicitur quod aliquid appetit vel vult. Non tamen hoc sufficit, sed oportet in volente vel appetente aliquid esse per quod huiusmodi velle stabiliatur quasi / naturale / connaturale / et consentaneum effectum / quia secundum philosophum in VIII eth. / benivolentia / enim / nondum / qua quis alicui bonum vult, nondum amor est, nisi stabiliatur vel per / habitum / passionem vel per habitum vel per naturam, ut sic quodam modo talis voluntas ex intimis procedat:/ quale enim unumquodque est tale appetit / ex eo enim quod unumquodque est, aliquem proprium habet appetitum, non enim idem appetit ignis et terra, neque iustus et iniustus. Velle autem divinum quo suum et aliorum bonum vult est ei stabilitum, utpote suae naturae conveniens, vel magis sua natura existens,/ igitur se,/ ut supra ostensum est. Igitur / etiam / et se et alia amat. Adhuc. Sicut intellectus non stabilitur in aliquo nisi per prima principia, ita voluntas non firmatur in aliquo nisi per finem, cum finis in / appetens / appetitu locum principii habeat. Si igitur amor dicit quoddam velle vel appetere stabilitum, ut ostensum est, non erit principaliter nisi finis, nec aliorum nisi in ordine ad finem. Pars autem non potest esse ultimus finis / sed / cum sit imperfecta, sed magis / totum / quod perfectum est. Ac per hoc forma vel perfectio quaelibet non est finis ultimus, sed esse perfectum: non enim sanitatem appetimus nisi ut sani simus. In hoc igitur tendit amor, nec aliorum dicitur nisi per accidens inquantum pertinent ad hoc: sicut homo se