239
τε καί φρονήματος· καί ἀναβοῶντας ἐκτενῶς· τουτέστιν, μεγάλῃ τῇ φωνῆ, ἤγουν τῇ κατά τῆς ἀνομίας παῤῥησίᾳ ἐξαγορεύοντας τῶν προτέρων ἁμαρτημάτων τήν ἄδειαν· καί ἀφισταμένους ὡς ὁδοῦ τινος τοῦ κατά συνήθειαν δρόμου· καί τῆς ὡς ἐν χερσίν ταῖς πράξεσιν ἐνεργουμένης ἀδικίας.
Οὕτω μέν οὖν εἰς τήν κοινήν φύσιν, ἤγουν τήν τῶν ἐθνῶν Ἐκκλησίαν ἡ Νινευή νοουμένη, διά παντός δείκνυσιν ἐν αὐτῇ κηρύττοντα τόν Ἰωνάν· τουτέστι τόν λόγον τῆς προφητικῆς χάριτος· καί καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν πρός τόν Θεόν ἐπιστρέφοντα τούς πεπλανημένους. Εἰ δέ πρός τήν τοῦ καθ᾿ ἕκαστον θεωρίαν τήν Νινευή νοοῦμεν, τήν ἑκάστου ψυχήν εἶναι φαμεν τήν πόλιν τήν μεγάλην, πρός ἥν ἀποτέλλεται παρανομοῦσαν ὁ τοῦ Θεοῦ λόγος, κηρύττων μετάνοιαν πρός ζωήν. Ταύτης δέ βασιλέα νοοῦμεν τόν νοῦν· ἄρχοντας δέ, τάς ἐμφύτους δυνάμεις· ἀνθρώπους δέ, τούς ἐμπαθεῖς λογισμούς· κτήνη δέ, τά περί τό σῶμα κατ᾿ ἐπιθυμίαν κινήματα· βόας δέ, τάς κατά τόν θυμόν περί τά ὑλικά πλεονεκτικάς κινήσεις· πρόβατα δέ, τά κατά τήν αἴσθησιν χωρίς διανοίας ἀντιληπτικά τῶν αἰσθητῶν κινήματα. Καί τόν μέν βασιλέα νοῦν ὡς ἀπό θρόνου τινός τῆς κατά τήν προτέραν ἄγνοιαν ἐξανιστάμενον ἕξεως, καί ὥσπερ στολήν τήν ψευδῆ περί τῶν ὄντων δόξαν ἀποτιθέμενον· καί ὡς σάκκον περιβαλλόμενον, τόν ἐπί τοῖς κακῶς φρονηθεῖσι μετάμελον· καί ἐπί σποδοῦ καθήμενον, τῆς κατά τήν πτωχείαν τοῦ πνεύματος ἕξεως· καί προστάσσοντα τοῖς ἀνθρώποις καί τοῖς κτήνεσι καί τοῖς βουσί καί τοῖς προβάτοις νηστεύειν τῆς τε κατά κακίαν βρώσεως, καί τῆς κατά τήν ἄγνοιαν πόσεως· τουτέστι πράξεως κακῶν ἀποσχέσθαι, καί τῆς κατ᾿ αἴσθησιν πεπαπληνημένης (708) θεωρίας· καί περιβάλλεσθαι [Fr. περιβαλέσθαι] σάκκους, τουτέστι, τήν νεκρωτικήν μέν τῶν παρά φύσιν παθῶν, περιποιητικήν δέ τῶν κατά φύσιν ἀρετῶν τε καί γνώσεων ἕξιν· καί ἀναβοῆσαι πρός τόν Θεόν ἐκτενῶς· ἐξαγορεῦσαι δῆλον ὅτι συντόμως τά πρότερα, καί ἱλεώσασθαι τῇ ταπεινώσει τήν συγχώρησιν δοῦναι τῶν προλαβόντων δυνάμενον· καί αἰτῆσαι πρός τήν τῶν κρειττόνων ἐνέργειαν, καί φυλακήν προαιρέσεως δύναμιν ἄτρεπτον, τόν ἑτοίμως ταύτην τοῖς αἰτοῦσι δωρούμενον· καί ὥσπερ ὁδοῦ πονηρᾶς, τῆς προτέρας πλάνης κωλῦσαι τήν διάνοιαν· καί τήν ἐπινοητικήν τῆς κακίας ἕξιν, τῶν κατά ψυχήν πρακτικῶν ἀποθέσθαι δυνάμεων.
Εἰς ταύτην δέ τήν πόλιν τήν μεγάλην, τουτέστι, τήν κοινήν φύσιν τῶν ἀνθρώπων, καί τήν ἐξ ἐθνῶν Ἐκκλησίαν· ἤ τήν τοῦ καθ᾿ ἕκαστον ψυχήν, διά τοῦ λόγου τῆς ἀρετῆς καί τῆς γνώσεως, ἤγουν πίστεως καί ἀγαθῆς συνειδήσεως σωζομένην, ὑπάρχουσιν πλείους ἤ δώδεκα μυριάδες ἀνθρώπων, οἵτινες οὐκ ἔγνωσαν δεξιά αὐτῶν, ἤ ἀριστεράν αὐτῶν. ∆ώδεκα μυριάδας ἐνταῦθα λέγειν ὑπονοῶ τήν Γραφήν κατά τούς τῆς ἀναγωγῆς λόγους, τούς περί χρόνου καί φύσεως λόγους· ἤγουν τήν μετά τῶν οὐκ ἄνευ εὐπεριληπτικήν τῆς ὁρωμένης φύσεως γνῶσιν. Εἰ γάρ ὁ δώδεκα ἀριθμός, ἐκ πέντε καί ἑπτά συντιθέμενος ἀποτελεῖται· ἡ δέ φύσις ὑπάρχει πενταδική διά τήν αἴσθησιν· ὁ δέ χρόνος ἐστίν ἑβδοματικός· ἄρα φύσιν καί χρόνον ὁ δώδεκα δηλοῖ σαφῶς ἀριθμός. Σεσημειωμένως δέ, πλείους ἤ δώδεκα μυριάδας εἶπεν ἀνθρώπων, ἵνα γνῶμεν περιγραφέντα τοῦτον τόν ἀριθμόν, καί ὑπερβαθέντα τοῖς πλείοσιν ἀορίστως, τό ὑπέρ δώδεκα ἀριθμόν δι᾿ ἑαυτῶν ποιουμένοις ποσόν.
Οὐκοῦν ἡ τοῦ Θεοῦ πανεύφημος Ἐκκλησία, τούς κατά τήν ἀρετήν καί τήν γνῶσιν παρελθόντας μέν τούς κατά χρόνον καί φύσιν λόγους, πρός δέ τήν τῶν αἰωνίων καί νοητῶν διαβάντας μεγαλοπρέπειαν ἔχουσα, πλείους ἤ δώδεκα μυριάδας ἀνδρῶν ἔχει, μή γινώσκοντας δεξιάν αὐτῶν, ἤ ἀριστεράν αὐτῶν. Ὁ γάρ διά τήν ἔννομον ἀρετήν τῶν ἐν σαρκί παθῶν ὡς ἀριστερῶν ποιούμενος λήθην, καί διά τήν ἄπταιστον γνῶσιν ἐπί τοῖς κατορθώμασι, τῆ νόσῳ τῆς φυσιούσης οἰήσεως ὡς